State of emergency: To Curfew or not to Curfew

Hallo daar,

Ben vanmiddag weer aangekomen in Cairo en ben nu in mijn hut een beetje aan het bijkomen van de reis. Toen we (Iwan en ik) vanmiddag aankwamen heeft mijn chauffeur ons op het Tahrir plein gereden, geintje,  niet echt erop maar er wel vlak langs, op de weg die ze ook lieten zien toen de Mubarak aanhangers stenen waren aan het gooien. Misschien komen we vandaag nog wel op tv, denk het echter niet, het was er wel druk, maar niet zo druk als de beelden die de hele wereld zijn overgegaan. Het enige echte wapenfeit dat we zagen vanuit de auto was een zwart geblakerd gebouw van het parlement, deze was dus afgebrand. Ik weet niet precies waarom Yasser het deed, we rijden deze weg soms, ik denk dat ie trots was op zijn nieuwe Egypte.
We zijn nog wel meer zwart geblakerde gebouwen tegengekomen, deze waren allemaal van politie bureau's het lijkt erop dat daar ook enig pijn zat bij de Egyptische bevolking. Ik begreep wel dat nu langzamerhand de woede tegen de politie is afgenomen, en zowel de bevolking als de politie weten waar ze staan.

Egypte heeft de gemoederen danig bezig gehouden en doet dat eigenlijk nog steeds. In Egypte geldt al 30 jaar lang de noodtoestand, daardoor mag een politie agent iedereen die hij verdacht vind oppakken en opsluiten, zonder geldige reden. Dit is met name handig voor het oppakken van leden van de oppositie partij en kritische personen van kranten en blogs die stukjes schrijven over misstanden in het land. Hierbij kun je bij de verkiezingen ervoor zorgen dat je geen tegenstand hebt en er geen kritische artikelen in de kranten of op het internet verschijnen over misstanden.
Ik denk dat dit eigenlijk altijd het probleem is als er een persoon de macht heeft, of het nou een dictator of koning is, hoe zorg je ervoor dat je in het zadel blijft. Dat gaat altijd gepaard met geweld en onderdrukking van diegene die het daar niet mee eens zijn. En de geschiednis (vervalsing) zal ons dan in de toekomst leren wie er gelijk had of niet.

Mubarak heeft in de dertig jaar dat hij aan de macht was zo'n 70 miljard dollar bij elkaar vergaard. Laten we gewoon voor het gemak even aannemen dat dit waar is. Dan heeft deze man per minuut zo'n slordige 4.500 dollar verdient. Da's nie verkeerd. Misschien is het een idee om een groot deel terug te geven aan het gewone volk, je weet wel die gasten die van 2 dollar per dag moeten leven. Van de 80 miljoen inwoners leeft de helft van minder dan 2 dollar, onder de armoede grens dus. Daarbij heeft 25% geen werk, 20 miljoen. Mubarak verdiende meer dan de best betaalde voetballer van het moment, Cristiaan Ronaldo, en dat is op zijn zachts gezegd wel vreemd. Ik zie Mubarak namelijk niet zo snel als sterspeler op het veld staan, behalve dan om uitgejouwd te worden en een snelle wissel te bewerkstelligen.
Met 70 miljard dollar kun je 20 miljoen mensen voor 10 jaar eten voor 2 dollar per dag verschaffen. ik weet niet of dat heel veel baat zal hebben, volgens mij is het belangrijker dat er een goed onderwijssysteem wordt opgezet, zodat eenieder de mogelijkheid krijgt om zichzelf hogerop te werken. Op dit moment is het openbaar onderwijs gewoonweg gigantisch slecht.

In de tussentijd is de avondklok, versoepeld van middernacht tot 6 uur s'morgens. Anderhalve week geleden liep de begin en eindtijd van 3 uur s'middags tot 8 uur s'morgens. Eigenlijk best wel een gekke naam avondklok want het had net zo goed ochtendklok kunnen heten, wat dat betreft. Maar goed een rechtstreeks vertaling na het engels zou night clock opleveren, helaas is dat niet goed, maar heet dat curfew (komt uit het Frans, hebben de Engelsen toch iets dat uit het Frans stamt). Dat is ook waarom ik de eerste keer waarschijnlijk helemaal niet heb begrepen waar mijn collega's het over hadden en ik dus onwetend de straten van Maadi afschuimde voor wat eten nadat de avondklok was ingegaan.


Er wordt beweerd dat Mubarak de laatste farao van Egypte is, ik vind dit een belediging van de farao's uit het oude rijk. Het zal er ook niet altijd goed zijn geweest in de vroegere tijden, maar om nou te zeggen dat Mubarak gelijk staat aan een Farao uit het oude Egypte die 3 millennia de scepter hebben gezwaaid, vind ik toch wel iets te mooi voor deze meneer die Egypte aan de rand van de afgrond heeft gebracht.
Yasser vertelde dat Mubarak in coma ligt, en de vooruitzichten voor hem zijn niet al te goed, waarschijnlijk zal hij dit niet overleven. Maar of er mensen in Egypte zijn die daar een traan voor laten, is even de vraag.

Met deze laatste vraag sluit ik de blog voor vandaag af,

Greetz,
Mark

Cairo under siege, news from the trenches

Hallo daar weer,

Het heeft even geduurd, maar ik heb weer internet. Ik heb ongeveer 7 dagen zonder internet gezeten, het is alsof je armen zijn ge-amputeerd. Maar alles bij elkaar, gelukkig, voor mij viel de situatie op zich nog wel mee. De televisie beelden die de wereld over zijn gegaan, waren verregaand erger dan dat ik heb meegemaakt of gezien. Van het 'huisarrest' dat wij als buitenlander hadden tot de vlucht uit Egypte kun je hier mijn wederwaardigheden lezen.

Allereerst, ik ben nog helemaal heel en terug in Nederland, Margo en Naomi zijn hartstikke blij om mij weer te zien, ze hadden toch behoorlijk in de rats gezeten en ik ben weer blij hun in mijn armen te kunnen sluiten.
Anderhalve week gelden is het eigenlijk allemaal begonnen in Egypte op dinsdag met wat kleinere betogingen, waarbij deze de opmaat waren voor de grote betoging op vrijdag.  De dag ervoor gaven collega's aan dat ik morgen het best gewoon even binnen kon blijven.

1ste dag, vrijdagmorgen. Opgestaan, even het internet aangezet, hee wat gek het internet doet het niet. Ach dat zal wel niet zo lang duren, dan komt dat wel weer goed. Even kijken of ik iemand kan bellen, Malek opgebeld, nou dat bleef bij proberen. Geen internet en geen telefoon. De hele dag binnen gebleven, ik had helaas geen eten in huis behalve brood dan, en bedacht dat ik s'avonds wel ergens kon gaan uit eten, maar dat was geen goed idee, er was namelijk een avondklok ingesteld voor 8 uur en het was nu half negen, er was dan ook geen mens op straat en geen enkel restaurant open. Road 9, waar het altijd druk is, was nu volledig verlaten, geen enkele auto stond er geparkeerd, een spookstad. Maar weer snel na huis gegaan, en daar een broodje gemaakt.

2de dag, zaterdag, in de morgen nog steeds geen internet en telefoon, brood gaan halen, de boabs (huismeesters) van de straat en de beveiligingsmensen hebben de straten geblokkeerd. De reden hiervoor was omdat er besloten was om alle politiemensen van de straat te halen, zodat de mensen een groot gevoel van onveiligheid kregen en niet gingen demonstreren . Overal liggen grote boomstronken en stenen zo groot dat het lijkt alsof er reuzen hebben rondgelopen (of Egyptenaren van het nieuwe rijk). Morgen is er een algehele vrije dag afgekondigd, dus we hoeven niet na het werk. S'nachts hoor je veel geweerschoten, het grootste probleem dat je dan eigenlijk hebt is dat je niet weet hoe ver weg het is, en wie er aan het schieten is en dat blijft een beetje in je hoofd rondmalen. Ik had inmiddels begrepen dat een stelletje malloten gevangen hadden vrijgelaten zodat deze de straten onveilig konden maken en dat alle mensen daarom thuis bleven en niet gingen demonstreren.

3de dag zondag,
Begin me nu wel stierlijk te vervelen, nog steeds geen internet. Vandaag met het thuisfront gebeld, merkte wel dat Margo zich grote zorgen had gemaakt. Op de bank waren ze aan het vergaderen (conference call) wat we het beste konden doen, uiteindelijk laat op de middag werd besloten om iedereen huiswaarts te laten keren. Dat was iets makkelijker gezegd als gedaan, ik had geen internet en kon dus geen vlucht boeken. Uiteindelijk heeft Margo voor mij een vlucht geboekt en was dat deel geregeld. Moest daarna nog vanuit Maadi na het vliegveld zien te komen, echter mijn eigen chauffeur kon dat niet doen, die zou s'morgens vroeg eerst 2 uur na mij toe moeten rijden voordat we dan richting vliegveld konden. Dan zou ik pas rond 10 uur kunnen vertrekken en dat is veel te laat, nou dat was ook wat.

4de dag maandag. De verveling begint vandaag grote vormen aan te nemen. Ik heb vandaag met mijn service man gesproken en hij heeft een taxi voor mij geregeld. Als ik het allemaal goed begrijp een "cousin of mine". Die komt me om woensdag om 8:30 uur ophalen.
In de tussentijd krijg ik ook allerlei tegenstrijdige berichten over wel evacueren en niet evacuren.. etc... van het thuisfront en van de Nederlandse ambassade. Vanuit thuis hoorde ik dat er een evacuatie aan de gang was en van de Nederlandse Ambassade hoorde ik dat dat niet zo was, als ik wilde blijven kon dat gewoon zonder problemen, moest alleen oppassen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat dat komt omdat er in dit soort situaties 2 soorten bevolkingsgroepen zijn: 1) de toeristen 2) alle andere mensen. De toeristen (1.000.000) zijn allemaal weer teruggevlogen na hun land van origine en dat is wat je dus op tv ziet en in de krant leest, dat waren dan ook de taferelen van het overvolle vliegveld van Cairo. De mensen die voor werk in bijvoorbeeld Cairo waren zijn tot nu toe (ja volgens mij zelfs nu nog) zelf verantwoordelijk voor hun terugkeer hoe en wanneer naar bijvoorbeeld Nederland.

5de dag dinsdag. Vandaag is de curfew bijgesteld van 4 uur s'middags na 3 uur s'middags. Dus er is nog minder tijd om eten te halen. Vanaf het begin van de ongeregeldheden doen deATMs het niet meer, we kunnen dus geen geld pinnen. Vandaag even brood wezen halen, anderhalf uur in de rij gestaan. Ben maar niet meer na de supermarkt gegaan, had daar gisteren met honderd man in de rij voor de deur gestaan, toen ik eenmal binnen was waren alle schappen al leeg. Er is in ieder geval nergens vlees meer te krijgen en de verwachting is dat tegen het einde van de week er ook geen brood meer is, er wordt namelijk geen meel meer gemaakt. Ben nog even bij Iwan langs geweest, hij had nog vlees in de diepvries, en was dus goed voorbereid op deze situatie ;) heb mijn avondmaaltje bij elkaar gewokd. Wel erg lekker na dagenlang brood eten. Werd s'middags nog opgebeld door de KLM, de vlucht is vervroegd van 14:30 na 12:30 uur. Ik vroeg nog of ze wisten dat er hier een avondklok was, ben de discussie maar niet verder aangegaan. Vervolgens samen met mijn service man geregeld dat de taxi mij om 7 uur komt halen, eigenlijk 1 uur te vroeg omdat de avondklok tot 8 uur s'morgens duurt.
Vandaag is ook de dag van de miljoenen mars, de verwachtingen zijn hooggespannen. Ik kan op tv zien dat alles gelukkig vreedzaam verloopt, en begrijp dat het aantal mensen gigantisch is, op enig moment lopen er 2 miljoen mensen rond. Misschien wel overtrokken want het Tahrir plein is geloof ik niet zo groot om die mensenmenigte aan te kunnen. Maar goed ook bij de mensen die ik ken is er verdeeldheid. Sommige zijn voor Mubarak en anderen zijn tegen hem, eenieder heeft weer eigen goede redenen voor deze mening. De meeste mensen zijn trouwens tegen Mubarak.

6de dag woensdag, om 6 uur opgestaan. De spanning begint op te lopen, om 7 uur wordt ik opgehaald door een vriend van de service man van ons gebouw. Hij heeft een gewone auto (geen taxi dus) en we gaan op pad. Allereerst moesten we uit Maadi zien te komen wat niet echt gemakkelijk was. Want op ieder kruispunt waren er roadblocks opgeworpen. Door voorzichtig te manoeuvreren kon Mustafa zoals mijn chauffeur heette er op sommige punten net tussendoor op andere punten moesten we omkeren en ons een andere weg door de doolhof zien te banen. Af en toe kon ik een vloek ontwaren op de lippen van Mustafa, ikzelf begon ook wat meer zenuwachtig te worden omdat we normaal binnen 5 minuten uit Maadi waren, en we waren nu al een kwartier aan het rondrijden, en het werd mij al meer en meer duidelijk dat Maadi een echt labyrint is, zoals door menigeen al eerder aangegeven. Gelukkig kwamen we daarna op een buitenweg van Maadi terecht, en vandaar uit konden we al snel de weg vinden na de ringroad van Cairo. Het aantal checkpoints was niet te tellen, bij 20 heb ik de tel opgegeven. Ik weet niet wat het meest beangstigendst was, aangehouden worden door opgeschoten jeugd, van plusminus 15 jaar zo'n 10 in getal, die knuppels in de hand hebben van anderhalve meter, of aankomen rijden op de autoweg, waarbij je 5 minuten lang recht in de loop van een  tank kijkt, en vervolgens worden aangehouden door het leger om je rijbewijs te laten zien, btw. tanks zijn erg groot. Maar goed na anderhalf uur rijden komen we aan op het vliegveld, en ik zie dat ze daar een vrij grote tent voor de terminal hebben opgezet. Mustafa verteld dat deze is opgezet voor de mensen die s'nachts aankomen of vertrekken, vanwege de avondklok blijven ze hier dan zo lang overnachten. Na afscheid genomen te hebben van hem, snel na binnen gegaan om in te checken, en omdat ik zo vroeg was denk ik, waren er gelukkig geen lange rijen, binnen een half uur was ik binnen, wat niet anders was dan een normale dag in Cairo. Nu moest ik alleen nog zo'n 3 uur wachten tot ik kon boarden en daarna een uurtje om te vertrekken. Deze tijd ben ik gelukkig ook goed doorgekomen, en nu ben ik weer thuis lekker relaxed aan het bijkomen. Ik zie de beelden van Egypte toch al weer door een andere bril, alhoewel de betrokkenheid natuurlijk groot blijft omdat ook daar mijn vrienden zitten en waarbij ik dan ook van harte hoop dat het nog steeds goed met hun gaat.

Nu maar weer afwachten wanneer we weer terug mogen,

Greetz,
Mark